مقالات

التهاب پاسخ سیستمیک بدن در مقابل آسیب می باشد که از مراحل مختلفی تشکیل شده و سیگنال های شیمیایی خاصی سبب بروز آن می شوند. برانگیزنده های التهاب می‌توانند میکروبیولوژیکی، شیمیایی یا رادیکال های آزاد و یا پرتوهای یونیزه کننده باشند. التهاب‌ها هم‌چنین ممکن است در پی واکنش‌های خود ایمنی بدن از حمله در رماتیسم پدید آید. بدن می‌کوشد از طریق التهاب عوامل آسیب‌زننده را برطرف کند و آسیب را ترمیم نماید. طی فرآیند التهاب میزان رگزایی در محل و نفوذ پذیری عروق افزایش یافته و عوامل التهابی همچون لکوسیت ها و فاگوسیت ها در محل حضور پیدا می کنند. در صورتی که پاسخ التهابی در حد طبیعی باشد آسیب به سمت ترمیم می رود اما اگر این پاسخ مزمن گردد احتمال بروز فیبروزیس و التهاب حاد افزایش پیدا می کند. لذا مقابله با عواملی که سبب بروز پاسخ التهابی حاد می شوند از نکات حائز اهمیت می باشد. همانطور که گفته شد یکی از عوامل بورز پاسخ های التهابی غیرطبیعی رادیکال های آزاد (Free Radicals) هستند.  رادیکال های آزاد گونه های فعال اکسیژن (ROS) هستند که در غلظت های بالا می توانند سبب برروز تنش اکسیداتیو (Oxidative Stress) و آسیب به بخش های تشکیل دهنده ی ساختار سلول همچون لیپید ها، پروتئین ها و DNA شوند. رادیکال های آزاد همچنین میتوانند سبب بروز و حتی پیشرفت بیماری های خطرناکی خود ایمنی، Neurodegenerative، قلبی عروقی، سرطان، آب مروارید و روماتیسم شوند. مواد آنتی اکسیدان موادی هستند که می توانند با فعالیت این گونه رادیکال ها مقابله کرده و حتی بروز اثرات آنها را به تعویق انداخته و حتی ترمیم نمایند.

پیش از ظهور و کشف داروهای مدرن، استفاده از داروهای گیاهی کاربرد گسترده ای جهت درمان و بهبود التهاب متداول بود. یکی از گیاهانی که برای درمان التهاب مورد استفاده قرار گرفت ریشه ی گیاه بنفشه معطر بود که بعدها پژوهش های متنوعی جهت اثبات خاصیت ضدالتهابی و آنتی اکسیدانی و مکانیسم اثر آن انجام گرفت.

گالیک اسید (3, 4, 5-Trihydroxybenzoic acid; GA ) از مهمترین ترکیبات آنتی اکسیدانی شناخته شده موجود در عصاره گیاه بنفشه  معطر است که به عنوان یک عامل کاهنده، انتقال دهنده ی هیدروژن ( Hydrogen donator )  و مهارکننده ی اکسیژن عمل می کند. در تحقیقات نشان داده شد که عصاره ی گیاه بنفشه ی معطر حاوی ترکیبات پلی ساکاریدی محلول درآب  ویژه ای است که می تواند فعالیت آنتی اکسیدانی داشته باشند. تیم های تحقیقاتی برای اثبات یافته های خود از این پلی ساکارید ها برای کنترل التهاب در مدل های حیوانی استفاده کردند و نشان دادند که پس از استفاده از این ترکیب از میزان ادم ناشی از التهاب کاسته شد. همچنین نشان داده شد این پلی ساکارید ها می توانند سبب افزایش استحکام مویرگ ها و کاهش نفوذپذیری آنها طی فرایند التهاب گردند.